แบบฝึกหัดไวยากรณ์ภาษาสิงหล

หัวข้อไวยากรณ์ภาษาสิงหล

การเรียนรู้ภาษาใหม่ อาจเป็นความพยายามที่ท้าทายแต่คุ้มค่า ภาษาสิงหลซึ่งเป็นภาษาอินโด-อารยันที่พูดส่วนใหญ่ในศรีลังกาก็ไม่มีข้อยกเว้น ด้วยคุณสมบัติและโครงสร้างที่เป็นเอกลักษณ์ การเรียนรู้ ภาษาสิงหลจึงต้องใช้วิธีการอย่างเป็นระบบในการทําความเข้าใจไวยากรณ์ คู่มือนี้สรุปประเด็นสําคัญของ ไวยากรณ์ภาษาสิงหล ตามลําดับตรรกะสําหรับ การเรียนรู้ภาษา โดยเริ่มจากพื้นฐาน เช่น คํานามและบทความ และก้าวไปสู่พื้นที่ที่ซับซ้อนมากขึ้น เช่น กาลและการสร้างประโยค

1. คํานาม:

เริ่มต้นการเดินทางภาษาสิงหลของคุณด้วยการเรียนรู้คํานาม ซึ่งรวมถึงการทําความเข้าใจคํานามประเภทต่างๆ เช่น คํานามทั่วไปและคํานามเฉพาะ ตลอดจนรูปแบบพหูพจน์ และวิธีการแสดงจํานวนและความแน่นอนในบริบท

2. บทความ:

ภาษาสิงหลไม่ได้ใช้บทความเฉพาะหรือไม่แน่นอนในลักษณะเดียวกับภาษาอังกฤษ ความไม่แน่นอนของคํานามนับมักแสดงด้วยคําต่อท้ายเช่น -ek หรือ -ak ในขณะที่ความแน่นอนมักจะระบุโดยบริบทและอนุภาค เช่น เครื่องหมายวัตถุเฉพาะ -wa

3. คําคุณศัพท์:

คําคุณศัพท์ในภาษาสิงหลมักจะมาก่อนคํานามที่พวกเขาแก้ไข โดยทั่วไปจะไม่เปลี่ยนแปลงตามจํานวนหรือเพศ เรียนรู้วิธีสร้างการเปรียบเทียบด้วย wada ซึ่งหมายถึงวิธีทั่วไปในการแสดงความเหนือกว่า ซึ่งมักจะใช้ทามะและเครื่องหมายเน้น

4. คําสรรพนาม/ตัวกําหนด:

คําสรรพนามและตัวกําหนดเป็นสิ่งสําคัญในภาษาสิงหล พวกเขาสะท้อนถึงบุคคล จํานวน และระดับของความสุภาพหรือคําให้เกียรติ การครอบครองมักแสดงด้วยเครื่องหมายสัมพันธ์ -ge การสาธิตเช่นนี้และตัวนั้นและตัวระบุปริมาณช่วยระบุการอ้างอิงและปริมาณ

5. คํากริยา:

คํากริยาสิงหลเปลี่ยนรูปแบบตามกาล ขั้ว และบางครั้งความสุภาพ แทนที่จะเป็นบุคคลหรือตัวเลข เริ่มต้นด้วยรูปแบบปัจจุบันที่ใช้ในการพูดในชีวิตประจําวัน จากนั้นสํารวจอดีตและอนาคต ตลอดจนความจําเป็นและเชิงลบ

6. กาล:

หลังจากเชี่ยวชาญรูปแบบคํากริยาแล้ว ให้เจาะลึกลงไปในกาลสิงหล มุ่งเน้นไปที่ปัจจุบัน อดีต และอนาคต และเรียนรู้ว่าความหมายที่สมบูรณ์แบบถูกสร้างขึ้นด้วยตัวช่วย เช่น tiyenawa have และ inna be ในการใช้ภาษาพูดได้อย่างไร

7. การเปรียบเทียบที่ตึงเครียด:

การเปรียบเทียบกาลในภาษาสิงหลช่วยในการทําความเข้าใจลําดับและแง่มุมของเหตุการณ์ การใช้คํากริยาเดียวกันในปัจจุบัน อดีต อนาคต และโครงสร้างที่สมบูรณ์แบบจะชี้แจงว่าภาษาสิงหลแสดงเวลาและความสมบูรณ์อย่างไร

8. ก้าวหน้า:

หัวก้าวหน้าในสิงหลแสดงการกระทําอย่างต่อเนื่อง โดยทั่วไปจะเกิดขึ้นด้วยคํากริยา -min บวกกับคํากริยา inna to be และในคําพูดในชีวิตประจําวันรูปแบบปัจจุบันที่มี -nawa มักจะสื่อความหมายต่อเนื่องเช่นกัน

9. โปรเกรสซีฟที่สมบูรณ์แบบ:

ใช้เพื่อแสดงการกระทําที่ดําเนินต่อไปจนถึงจุดใดจุดหนึ่ง ภาษาสิงหลมักถ่ายทอดสิ่งนี้ด้วยการรวมกันเช่นอดีตกาลกริยา + inna สําหรับผลลัพธ์ต่อเนื่องหรืออดีตกาลกริยา + tiyenawa เพื่อแสดงสถานะต่อเนื่องจนถึงปัจจุบันขึ้นอยู่กับบริบท

10. เงื่อนไข:

เงื่อนไขแสดงสถานการณ์สมมุติฐานและผลลัพธ์ที่เป็นไปได้ ภาษาสิงหลใช้อนุภาค เช่น นัม หรือ นัง และรูปแบบคํากริยาแบบมีเงื่อนไขเพื่อทําเครื่องหมายเงื่อนไขจริง สมมุติฐาน และตรงกันข้ามกับข้อเท็จจริง

11. คําวิเศษณ์:

คําวิเศษณ์ในภาษาสิงหลแก้ไขคํากริยา คําคุณศัพท์ หรือคําวิเศษณ์อื่นๆ หลายคําถูกสร้างขึ้นด้วยเครื่องหมายเครื่องมือเพื่อระบุลักษณะ และมีคําเฉพาะสําหรับเวลา สถานที่ ระดับ และความถี่

12. คําบุพบท:

ภาษาสิงหลใช้คําบุพบทและอนุภาคกรณีเป็นหลักมากกว่าคําบุพบท ความสัมพันธ์ของเวลา สถานที่ ทิศทาง และการเชื่อมโยงอื่นๆ จะแสดงด้วยเครื่องหมาย เช่น -ṭa dative, -ge genitive, -ในรูปแบบเครื่องมือและตําแหน่ง

13. ประโยค:

สุดท้ายฝึกสร้างประโยค โดยทั่วไปแล้วภาษาสิงหลจะเป็นไปตามลําดับคํากริยาวัตถุของหัวเรื่องและอาศัยอนุภาคสําหรับคําถามและการเน้น สิ่งนี้จะเกี่ยวข้องกับการใช้ประเด็นไวยากรณ์ที่เรียนรู้ก่อนหน้านี้ทั้งหมดในบริบท เพื่อให้มั่นใจว่ามีความเข้าใจอย่างครอบคลุมเกี่ยวกับภาษาสิงหล