1. من *وقتی* به خانه رسیدم، شروع به مطالعه کردم. (Usa la congiunzione temporale “quando”)
2. تو باید صبر کنی *تا* باران تمام شود. (Usa la congiunzione temporale “finché”)
3. ما همیشه قبل *از اینکه* غذا بخوریم دست‌هایمان را می‌شوییم. (Usa la congiunzione temporale “prima che”)
4. او تلفن زد *زمانی که* من خواب بودم. (Usa la congiunzione temporale “mentre”)
5. آنها هر روز بعد *از اینکه* به مدرسه رفتند، بازی می‌کنند. (Usa la congiunzione temporale “dopo che”)
6. من نمی‌توانم بیرون بروم *تا زمانی که* تکالیفم را تمام کنم. (Usa la congiunzione temporale “finché non”)
7. وقتی که هوا سرد می‌شود، ما لباس گرم می‌پوشیم. (Usa la congiunzione temporale “quando”)
8. او همیشه قبل *از اینکه* به سفر برود، چمدانش را بسته است. (Usa la congiunzione temporale “prima che”)
9. ما در حالی که باران می‌بارید، در خانه ماندیم. (Usa la congiunzione temporale “mentre”)
10. من تلفن را برداشتم *وقتی* او زنگ زد. (Usa la congiunzione temporale “quando”)

1. چون باران می‌بارد، ما نمی‌توانیم بیرون برویم. (Usa la congiunzione causale “perché”)
2. اگر درس بخوانی، موفق خواهی شد. (Usa la congiunzione condizionale “se”)
3. به دلیل اینکه دیر رسیدی، کلاس را از دست دادی. (Usa la congiunzione causale “a causa di”)
4. اگر هوا خوب باشد، به پارک می‌رویم. (Usa la congiunzione condizionale “se”)
5. چون او بیمار است، امروز نمی‌آید. (Usa la congiunzione causale “perché”)
6. اگر پول داشته باشم، یک کتاب می‌خرم. (Usa la congiunzione condizionale “se”)
7. به خاطر اینکه ترافیک بود، دیر رسیدیم. (Usa la congiunzione causale “a causa di”)
8. اگر زودتر بیایی، می‌توانیم با هم صحبت کنیم. (Usa la congiunzione condizionale “se”)
9. چون او خسته بود، زود خوابید. (Usa la congiunzione causale “perché”)
10. اگر باران ببارد، سفر لغو می‌شود. (Usa la congiunzione condizionale “se”)