تمرینات گرامری مغولی

مباحث دستور زبان مغولی

یادگیری یک زبان جدید می تواند یک تلاش چالش برانگیز و در عین حال ارزشمند باشد. مغولی، یک زبان مغولی که عمدتا در مغولستان و بخش هایی از شمال چین صحبت می شود، از این قاعده مستثنی نیست. یادگیری زبان مغولی با ویژگی ها و ساختارهای منحصر به فرد خود مانند هارمونی مصوت، مورفولوژی آگلوتینیو، علامت گذاری حروف غنی، و موقعیت های لاحقی، نیاز به رویکردی سیستماتیک برای درک دستور زبان آن دارد. این راهنما حوزه های کلیدی دستور زبان مغولی را در یک توالی منطقی برای یادگیری زبان تشریح می کند، از اصول اولیه مانند اسم ها و مقالات شروع می شود و به حوزه های پیچیده تر مانند زمان ها و ساخت جمله می رسد.

1. اسم ها:

سفر زبان مغولی خود را با یادگیری اسم ها آغاز کنید. این شامل درک دسته های مختلف اسم ها، مانند اسم های رایج و مناسب و همچنین اشکال جمع انها است. همچنین با انتهای حروف مورد مواجه خواهید شد که نقش های گرامری مانند موضوع، شی، مکان و جهت را مشخص می کنند.

2. مقالات:

مقالات به زبان مغولی به روشی که در انگلیسی هستند استفاده نمی شوند. مغولی حرف های معین یا نامشخص ندارد. در عوض، قطعیت از طریق زمینه، ترتیب کلمات، نمایشاتی مانند این و آن، و گاهی با علامت گذاری موردی مانند مفعول برای اشیاء مستقیم معین بیان می شود.

3. صفت ها:

صفت ها در مغولی معمولا قبل از اسم های آنها قرار می گیرند که برای برخی از زبان آموزان با انگلیسی متفاوت است. آنها از نظر جنسیت یا تعداد با هم توافق ندارند. همچنین باید یاد بگیرید که چگونه مقایسه ها و برترین ها را تشکیل دهید، اغلب با کلماتی مانند بیشتر و بیشتر یا با ساختارهای مقایسه ای با استفاده از than.

4. ضمایر / تعیین کننده ها:

ضمایر و تعیین کننده ها در مغولی ضروری هستند. آنها اسم ها را جایگزین می کنند و اطلاعاتی در مورد کمیت، مالکیت و موارد دیگر ارائه می دهند. مالکیت معمولا با اشکال جنسیتی و ضمایر ملکی نشان داده می شود و ضمایر فاعل را می توان در صورت درک از متن حذف کرد. نمایشاتی مانند این و آن، اعداد و کمیت کننده ها تعیین کننده های کلیدی برای تسلط هستند.

5. فعل ها:

افعال مغولی بسته به زمان، جنبه و حالت اشکال مختلفی دارند که اغلب با پسوندها و کمکی ها ساخته می شوند. توافق شخص محدود است و در صورت روشن شدن، موضوعات اغلب حذف می شوند. با اشکال اساسی غیر گذشته و گذشته شروع کنید، سپس کاربردهای عادتی، عمدی آینده و مودال را بررسی کنید.

6. تنش ها:

پس از تسلط بر ریشه های فعل و فرم های اساسی، عمیق تر به زمان و جنبه مغولی بپردازید. این شامل درک تفاوت بین حال عادتی، حال مترقی، گذشته ساده، قرائت های کامل گذشته و غیر گذشته یا آینده و نحوه استفاده از آنها در زمینه های مختلف است.

7. مقایسه تنش:

مقایسه زمان ها در مغولی به درک توالی و تفاوت های ظریف اعمال کمک می کند. مقایسه یک فعل در اشکال عادتی، پیشروقی، گذشته و غیرگذشته، درک بهتری از تفاوت معنایی و کاربرد ارائه می دهد.

8. پیشرو:

مترقی در مغولی برای بیان اقدامات مداوم استفاده می شود. با استفاده از ساقه فعل با پسوند فعل و کمکی to be تشکیل می شود که معمولا با شکلی معادل انجام دادن بیان می شود.

9. پیشرفته کامل:

این معنی برای بیان اعمالی استفاده می شود که تا یک نقطه خاص ادامه داشته اند. در مغولی ، با یک فعل بیان می شود به علاوه کمکی هایی مانند آمده یا بوده است ، که ادامه را تا به حال یا تا یک نقطه مرجع گذشته منتقل می کند.

10. شرایط:

شرطی ها موقعیت های فرضی و نتایج احتمالی انها را بیان می کنند. آنها بخش مهمی از دستور زبان مغولی هستند و معمولا با پسوندهای شرطی معادل if تشکیل می شوند، همراه با ساختارهایی که موقعیت های واقعی، بالقوه یا خلاف واقع را بیان می کنند.

11. قیدها:

قیدها در مغولی افعال، صفت ها یا قیدهای دیگر را تغییر می دهند. انها اطلاعاتی در مورد رفتار، مکان، زمان، درجه و غیره ارائه می دهند. بسیاری از قیدها از صفت هایی با پسوند قید مشتق شده اند و قیدهای رایج زیادی برای زمان و فرکانس وجود دارد.

12. حروف اضافه:

حروف اضافه در مغولی در درجه اول به عنوان حروف اضافه و پایان حروف مورد تحقق می یابند. آنها کلمات و عبارات را به هم پیوند می دهند و روابط زمان، مکان، جهت، هدف، علت و موارد دیگر را بیان می کنند. یادگیری های مشترک و عملکردهای سیستم پرونده ضروری است.

13. احکام:

در نهایت، تمرین ساختن جملات. مغولی معمولا از ترتیب کلمات فعل مفعول فاعل پیروی می کند، از برجسته سازی موضوع با ذرات استفاده می کند و سؤالاتی را با ذرات پرسشی و لحن شکل می دهد. این شامل استفاده از تمام نکات گرامری آموخته شده قبلی در زمینه است، بنابراین درک جامعی از زبان مغولی را تضمین می کند.