แบบฝึกหัดไวยากรณ์ภาษาเขมร

หัวข้อไวยากรณ์ภาษาเขมร

การเรียนรู้ภาษาใหม่ อาจเป็นความพยายามที่ท้าทายแต่คุ้มค่า ภาษาเขมรซึ่งเป็นภาษาออสโตรเอเชียติกที่พูดส่วนใหญ่ในกัมพูชาก็ไม่มีข้อยกเว้น ด้วยโครงสร้างการวิเคราะห์และอนุภาคที่โดดเด่น การเรียนรู้ ภาษาเขมรจึงต้องใช้วิธีการอย่างเป็นระบบในการทําความเข้าใจว่าความหมายถูกสร้างขึ้นอย่างไรโดยไม่มีการผันผวน คู่มือนี้สรุปประเด็นสําคัญของ ไวยากรณ์ภาษาเขมร ตามลําดับเชิงตรรกะสําหรับ การเรียนรู้ภาษา โดยเริ่มจากพื้นฐาน เช่น คํานามและบทความ และก้าวไปสู่พื้นที่ที่ซับซ้อนมากขึ้น เช่น กาลและการสร้างประโยค

1. คํานาม:

เริ่มต้นเส้นทางภาษาเขมรของคุณด้วยการเรียนรู้คํานาม ซึ่งรวมถึงการทําความเข้าใจคํานามทั่วไปและคํานามที่เหมาะสม ว่าพหูพจน์มักแสดงด้วยตัวระบุปริมาณ ตัวจําแนกประเภท หรือการซ้ําซ้อนมากกว่าการผันผัน และการไม่มีเพศหรือกรณีทางไวยากรณ์

2. บทความ:

ภาษาเขมรไม่ได้ใช้บทความเฉพาะหรือบทความไม่แน่นอนเหมือนในภาษาอังกฤษ ความแน่นอนแสดงออกผ่านบริบทหรือการสาธิตเช่นนี้ this และ that ในขณะที่ความไม่แน่นอนสามารถแสดงได้ด้วยตัวเลขหนึ่งหรือคําเช่น some some

3. คําคุณศัพท์:

คําคุณศัพท์ในภาษาเขมรมักตามคํานามและสามารถทําหน้าที่เป็นคํากริยาในเพรดิเคต เรียนรู้เครื่องหมายระดับและการเปรียบเทียบ เช่น มาก มาก กว่า สําหรับการเปรียบเทียบ และ มากที่สุด สําหรับสุดยอด ตลอดจนการทําซ้ําเพื่อเน้น

4. คําสรรพนาม/ตัวกําหนด:

คําสรรพนามและตัวกําหนดมีความสําคัญในภาษาเขมรและสะท้อนถึงระดับความเป็นทางการและความสัมพันธ์ทางสังคม เชี่ยวชาญสรรพนามส่วนบุคคล การสาธิต ตัวระบุปริมาณ ตัวเลขที่มีตัวจําแนกประเภท และการครอบครองโดยใช้ลําดับของหรือคํานาม-คํานามเพื่อการสื่อสารที่ชัดเจนและเหมาะสม

5. คํากริยา:

คํากริยาภาษาเขมรไม่ได้ผันคําว่าบุคคลหรือกาล ลักษณะ เวลา และอารมณ์จะแสดงด้วยอนุภาคและคําวิเศษณ์ เช่น กําลัง progressive, ได้เสร็จสมบูรณ์ หรือ อดีต, จะ future หรือ intention, ទើប just, และ តែង habitual พร้อมกับโครงสร้างคํากริยาอนุกรมและการใช้ copulas อย่างจํากัด เช่น เป็น สําหรับการจําแนกประเภทและ at for location

6. กาล:

หลังจากเชี่ยวชาญการใช้คํากริยาแล้ว ให้สํารวจว่าภาษาเขมรแสดงเวลาโดยไม่มีกาลผันอย่างไร ปัจจุบันมักไม่มีเครื่องหมาย อดีตมักถูกระบุด้วย ได้หรือนิพจน์เวลา และอนาคตหรือความตั้งใจจะแสดงด้วย จะ หรือ บริบท โดยมีความแตกต่างที่สมบูรณ์มักจะทําเครื่องหมายด้วย แล้ว

7. การเปรียบเทียบที่ตึงเครียด:

การเปรียบเทียบเวลาและแง่มุมในภาษาเขมรมุ่งเน้นไปที่อนุภาคและคําวิเศษณ์มากกว่าการเปลี่ยนแปลงคํากริยา การใช้คํากริยาเดียวกันกับอนุภาคเช่น ได้, จะ และกําลัง ในบริบทต่างๆ จะชี้แจงว่าลําดับของเหตุการณ์ถูกแสดงอย่างไร

8. ก้าวหน้า:

ความก้าวหน้าในภาษาเขมรใช้เพื่อแสดงการกระทําที่กําลังดําเนินอยู่ มันเกิดขึ้นโดยการวาง กําลัง ก่อนคํากริยาหลัก โดยเลือก เพียง เพื่อเน้น และอาจรวมกับนิพจน์เวลาเพื่อความชัดเจน

9. โปรเกรสซีฟที่สมบูรณ์แบบ:

ใช้เพื่อแสดงการกระทําที่ดําเนินต่อไปจนถึงจุดใดจุดหนึ่ง ในภาษาเขมร ความต่อเนื่องจนถึงปัจจุบันสามารถแสดงได้ด้วย กําลัง … มา or ได้ + กริยา + มาพร้อมกับวลีระยะเวลา ขึ้นอยู่กับบริบทและการเน้น

10. เงื่อนไข:

เงื่อนไขแสดงสถานการณ์และผลลัพธ์สมมุติ ภาษาเขมรมักใช้ ถ้า หรือ ถ้า for if ในข้อเงื่อนไข โดยผลลัพธ์มักจะทําเครื่องหมายด้วยอนุภาค เช่น นั้น หรือโมดัลที่เหมาะสมสําหรับความแตกต่าง

11. คําวิเศษณ์:

คําวิเศษณ์ในภาษาเขมรปรับเปลี่ยนคํากริยา คําคุณศัพท์ หรือคําวิเศษณ์อื่นๆ และรวมถึงลักษณะ สถานที่ เวลา และระดับ ตําแหน่งมีความยืดหยุ่น โดยคําวิเศษณ์เวลามักจะอยู่ที่จุดเริ่มต้น ลักษณะบ่อยๆ หลังคํากริยา และคําระดับ เช่น มาก และ เล็กน้อย สร้างความเข้ม

12. คําบุพบท:

คําบุพบทเชื่อมโยงคําและวลีเพื่อแสดงความสัมพันธ์ของเวลา สถานที่ และทิศทาง ภาษาเขมรใช้รายการต่างๆ เช่น at at หรือ in, ไป to, from from และรูปแบบเชิงสัมพันธ์ เช่น ด้านหลัง และ บน บน ซึ่งมักใช้ร่วมกับคํานามตําแหน่ง

13. ประโยค:

สุดท้ายฝึกสร้างประโยค ภาษาเขมรมีแนวโน้มที่จะเรียงลําดับ SVO ด้วยโครงสร้างความคิดเห็นหัวข้อบ่อยครั้ง การปฏิเสธหลักด้วย ไม่ … ไหมในการใช้งานมาตรฐานและรูปแบบภาษาพูดทั่วไปความจําเป็นกับอนุภาคเช่น សូម และการรวมประเด็นไวยากรณ์ที่เรียนรู้ก่อนหน้านี้ทั้งหมดในบริบท