1. ถ้าฉัน *มี* เงินมาก ฉันจะซื้อบ้านใหญ่ (Il verbo “มี” significa “avere”, usa il verbo al presente per indicare la condizione).
2. ถ้าเขา *เรียน* มากขึ้น เขาจะสอบผ่าน (Usa il verbo “เรียน” al passato per la condizione irreale).
3. ถ้าเราทำงานหนักกว่า เราจะประสบความสำเร็จ (Usa il verbo “ทำงาน” al passato per la condizione irreale: *ทำงาน*).
4. ถ้าคุณ *ไป* ที่นั่น ฉันจะไปด้วย (Il verbo “ไป” deve essere al passato per la condizione: *ไป*).
5. ถ้าเธอ *พูด* ภาษาอังกฤษได้ดี เธอจะหางานได้ง่าย (Usa il verbo “พูด” al passato).
6. ถ้าเขา *มี* เวลา เขาจะช่วยเรา (Il verbo “มี” al passato indica la condizione irreale).
7. ถ้าเรารู้จักกันก่อนหน้านี้ เราคงจะเป็นเพื่อนกัน (Usa “รู้จัก” al passato: *รู้จัก*).
8. ถ้าฉัน *เป็น* ครู ฉันจะสอนหนังสืออย่างสนุก (Il verbo “เป็น” al passato per la condizione).
9. ถ้าพวกเขา *ไป* งานเลี้ยง พวกเขาคงจะสนุก (Usa “ไป” al passato).
10. ถ้าคุณ *ช่วย* ฉัน ฉันจะขอบคุณมาก (Usa “ช่วย” al passato).

1. ถ้าฉัน *กิน* อาหารเช้า ฉันจะไม่หิว (Usa “กิน” al passato per la condizione irreale).
2. ถ้าเขา *รู้* ความจริง เขาคงจะไม่โกรธ (Il verbo “รู้” al passato).
3. ถ้าเรามีเวลา เราจะไปเที่ยวด้วยกัน (Verbo “มี” al passato: *มี*).
4. ถ้าคุณ *พูด* ช้าๆ ฉันจะเข้าใจ (Usa “พูด” al passato).
5. ถ้าเธอ *ขับ* รถได้ดี เธอจะปลอดภัย (Usa “ขับ” al passato).
6. ถ้าเขา *ช่วย* ฉัน ฉันจะทำงานเสร็จเร็วขึ้น (Verbo “ช่วย” al passato: *ช่วย*).
7. ถ้าเรามีบ้านใกล้ทะเล เราจะไปพักผ่อนทุกวัน (Usa “มี” al passato).
8. ถ้าคุณ *อ่าน* หนังสือมากขึ้น คุณจะเก่งภาษา (Usa “อ่าน” al passato).
9. ถ้าเธอ *ฟัง* ครูดีๆ เธอจะเข้าใจบทเรียน (Usa “ฟัง” al passato).
10. ถ้าฉัน *เป็น* นักกีฬา ฉันจะฝึกซ้อมทุกวัน (Usa “เป็น” al passato).