تمرینات گرامر برمه ای

مباحث دستور زبان برمه ای

یادگیری یک زبان جدید می تواند یک تلاش چالش برانگیز و در عین حال ارزشمند باشد. برمه ای، یک زبان چینی-تبتی که عمدتا در میانمار صحبت می شود، از این قاعده مستثنی نیست. یادگیری زبان برمه ای با ویژگی ها و ساختارهای منحصر به فرد خود نیاز به رویکردی سیستماتیک برای درک دستور زبان آن دارد. این راهنما حوزه های کلیدی دستور زبان برمه ای را در یک توالی منطقی برای یادگیری زبان تشریح می کند، از اصول اولیه مانند اسم ها و مقالات شروع می شود و به حوزه های پیچیده تر مانند زمان ها و ساخت جمله می رسد.

1. اسم ها:

سفر زبان برمه ای خود را با یادگیری اسم ها آغاز کنید. این شامل درک اسامی رایج و خاص، نحوه نشان دادن کثرت با نشانگرها به جای عطف اجباری، و نحوه جفت شدن طبقه بندی کننده ها با اعداد است.

2. مقالات:

مقالات به زبان برمه ای متفاوت از انگلیسی استفاده می شوند. برمه ای دارای حروف مشخص و نامعین نیست، بنابراین قطعیت با زمینه یا اثبات نشان داده می شود، و یک معنای نامعین اغلب با اعداد یک یا چند ذره منتقل می شود.

3. صفت ها:

صفت ها در برمه ای با اسم ها متفاوت از انگلیسی تعامل دارند. آنها اغلب به عنوان افعال ثابت عمل می کنند و معمولا بعد از اسم در گفتار محاوره ای یا قبل از اسم با نشانگر اسنادی در سبک های رسمی تر ظاهر می شوند، و همچنین یاد خواهید گرفت که چگونه مقایسه ها را با کلمات درجه و نشانگر than و همچنین صفات برتر با اشکال اختصاصی تشکیل دهید.

4. ضمایر / تعیین کننده ها:

رونون ها و تعیین کننده ها در برمه ضروری هستند. آنها سطوح ادب و رسمیت را منعکس می کنند و می توانند اسم ها را جایگزین کنند یا آنها را با اثبات هایی مانند این و آن مشخص کنند، کمیت با اعداد به علاوه طبقه بندی کننده ها و مالکیت با ذرات مالکیت.

5. فعل ها:

افعال برمه ای برای شخص یا عدد صرف نمی شوند. در عوض، زمان، جنبه، حالت، قطبیت و ادب با نشانگرها و ذرات پایانی جمله بیان می شوند، بنابراین با ساقه های فعل اساسی و ذرات اصلی مورد استفاده در گفتار روزمره شروع کنید.

6. تنش ها:

پس از تسلط بر الگوهای فعل، عمیق تر به نحوه برخورد برمه با زمان و جنبه بپردازید. برمه ای برای تشخیص حال، گذشته، آینده، تکمیل و قصد، اغلب در ترکیب با عبارات زمانی، به نشانگرهای جنبه ای و ذرات پایانی جمله متکی است.

7. مقایسه تنش:

مقایسه زمان و جنبه در برمه ای به درک توالی و ماهیت رویدادها کمک می کند. یک فعل را با ذرات و عبارات زمانی مختلف مقایسه کنید تا ببینید چگونه اعمال مداوم، تکمیل شده، همیشگی و مورد نظر بیان می شوند.

8. پیشرو:

مترقی در برمه برای بیان اقدامات جاری استفاده می شود. با یک نشانگر پیشرونده متصل به فعل تشکیل می شود و با یک واژک مناسب برای پایان جمله تکمیل می شود.

9. پیشرفته کامل:

این معنی برای بیان اعمالی استفاده می شود که تا یک نقطه خاص ادامه داشته اند. در برمه ای، با ترکیب نشانگرهای مترقی با پیوسته یا کامل و عبارات مدت زمان منتقل می شود، نه با یک فرم اختصاصی واحد.

10. شرایط:

شرطی ها موقعیت های فرضی و نتایج احتمالی انها را بیان می کنند. در برمه ای آنها با یک نشانگر شرطی در پروتازیس و ذرات نهایی جمله مناسب در بند نتیجه تشکیل می شوند و بخش مهمی از دستور زبان هستند که تفاوت های ظریف را به مهارت های زبانی شما اضافه می کنند.

11. قیدها:

قیدها در برمه افعال، صفت ها یا قیدهای دیگر را تغییر می دهند. آنها معمولا قبل از عبارت فعل ظاهر می شوند و اطلاعاتی در مورد شیوه ، مکان ، زمان ، درجه و موارد دیگر ارائه می دهند ، اغلب با استفاده از ذرات اختصاصی یا قیدهای ثابت.

12. حروف اضافه:

حروف اضافه کلمات و عبارات را به هم پیوند می دهند. برمه ای به جای حروف اضافه از حروف اضافه استفاده می کند و اینها از اسم برای بیان روابط زمان، مکان، جهت، همراهی و موارد دیگر پیروی می کنند.

13. احکام:

در نهایت، تمرین ساختن جملات. برمه ای به طور کلی فعل مفعول فاعل است و به ذرات پایانی جمله و ساختار موضوع-نظر متکی است، بنابراین این مرحله شامل استفاده از تمام نکات گرامری آموخته شده قبلی در زمینه برای ساخت برمه ای دقیق و طبیعی است.