1. من کتابی *که* دیروز خریدم را خواندم. (Usa la conjunción que introduce una oración relativa)
2. او می‌رود بیرون *اگر* باران نبارد. (Usa la conjunción condicional)
3. ما نمی‌دانیم *چرا* او دیر آمد. (Usa la conjunción interrogativa indirecta)
4. من فکر می‌کنم *که* او بیمار است. (Usa la conjunción que introduce una oración subordinada)
5. آنها منتظر ماندند *تا* من برسم. (Usa la conjunción temporal o final)
6. او گفت *که* فردا می‌آید. (Usa la conjunción que introduce discurso indirecto)
7. من نمی‌روم بیرون *زیرا* هوا سرد است. (Usa la conjunción causal)
8. او می‌خواهد بداند *کجا* من زندگی می‌کنم. (Usa la conjunción interrogativa indirecta)
9. ما باید صبر کنیم *تا* قطار برسد. (Usa la conjunción temporal)
10. من دیدم *که* او کتاب را روی میز گذاشت. (Usa la conjunción que introduce oración subordinada)

1. خانه‌ای را که *در* آن زندگی می‌کنم بزرگ است. (Usa la preposición correcta para la oración relativa)
2. مردی که *کتاب* را خواند استاد من است. (Usa el sustantivo correcto que conecta la oración relativa)
3. دختری که *لبخند* می‌زند خواهر من است. (Usa el sustantivo que indica acción en la oración relativa)
4. من نمی‌دانم مردی که *با* او صحبت می‌کنم کیست. (Usa la preposición correcta para la oración relativa)
5. فیلمی که *دیدم* بسیار جالب بود. (Usa el verbo en pasado para la oración relativa)
6. کتابی که *می‌خوانم* درباره تاریخ است. (Usa el verbo en presente para la oración relativa)
7. این شهری است که من *متولد* شدم. (Usa el verbo en pasado para la oración relativa)
8. کسی که *کمک* کرد دوست من بود. (Usa el sustantivo que indica acción en la oración relativa)
9. داستانی که او *گفت* بسیار هیجان‌انگیز بود. (Usa el verbo en pasado para la oración relativa)
10. معلمی که *به* ما درس می‌دهد بسیار مهربان است. (Usa la preposición correcta para la oración relativa)